مواردى از اين قبيل كه در عين اين كه سخن از خداوند سبحان و پيامبر گرامى - صلى الله عليه و آله - مطرح است , فعل و يا ضميرى كه ارجاع داده مى شود , مفرد است در قرآن فراوان است . مانند آنجا كه مى فرمايد :

﴿ استجيبوا لله و للرسول اذا دعاكم لما يحييكم ﴾ - انفال]( 24 :

يا ﴿ و اذا دعوا الى الله و رسوله ليحكم بينهم اذا فريق منهم معرضون ﴾ - نور]( 48 :

در اين موارد كار و يا حكم از خداوند است و پيامبر - صلى الله عليه و آله - مظهر آن كار مى باشد , و يا از آن جهت كه رسول خدا است فقط مبلغ آن حكم است .

نكته ديگر در قسمت اخير آيه است , كه بدون شك ناظر به يك جريان تاريخى است , زيرا كه در فقه , از مستحبات و يا واجبات نماز اين نيست كه انسان در حال ركوع صدقه بدهد .

لذا , به همين دليل كه آيه كريمه , ناظر به حكمى از احكام نيست , رسول خدا - صلى الله عليه و آله و سلم - بعد از نزول آيه پرسيد , كدام يك از شما اين كار را انجام داده است ؟ شخصى كه انگشترى بدو رسيده بود , در حاليكه به مولا اميرالمؤمنين - عليه السلام - اشاره مى كرد , در پاسخ آن حضرت گفت : آن كس كه نماز مى خواند , اين را به من داده است .

نتيجه آنكه , آيه كريمه آن شخص را كه بعد از نبى اكرم - صلى الله عليه و آله - ولايت او بر مؤمنين واجب است , معرفى