﴿ اذلة على المؤمنين اعزة على الكافرين يجاهدون فى سبيل الله و لا يخافون لومة لائم ذلك فضل الله يؤتيه من يشاء و الله واسع عليم ﴾

يعنى اين كه انسان به جايى برسد , كه هم محب خداوند سبحان باشد و هم محبوب او , هم فروتن باشد - نه فرومايه - نسبت به مؤمنين , و هم ستم ستيز باشد نسبت به كفار , اين از فضل خداوند است كه به مشيت بالغه او حاصل مى گردد .

بعد از بيان تبرى در ادامه آيات سوره مائده به تولى پرداخته و مى فرمايد :

﴿ انما وليكم الله و رسوله و الذين امنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزكوة و هم راكعون ﴾

يعنى بعد از اين كه انسان هر گونه مرض و ضعف روحى را از خود طرد كرد , و بعد از آن كه به هر گونه محبت و نصرت غير الهى پشت نمود , آن گاه تحت ولايت الهى مى رود , و در اين صورت ولى او خداست و رسول او , و آن كه در هنگام ركوع صدقه مى دهد .

نكته اولى كه در اين آيه است اين است كه در قسمت آغازين آيه با آن كه سخن از ولايت خداوند و رسول او و بعضى از مؤمنان است , كلمه( ولى) به صورت مفرد ذكر شده است , و اين نشان دهنده آن است كه يك ولايت است كه اصالة از آن خداست , و بطور تبعى و يا به نحو ظهور از آن رسول خدا و يا ائمه هدى - عليهم السلام - است .