﴿ بعضهم اولياء بعض و من يتولهم منكم فانه منهم ﴾ - ( .

آنان نسبت به يكديگر دوستى و محبت دارند , ليكن شما از دوستى با آنان خوددارى كنيد . چرا كه اگر كسى از شما دوست يهود و نصارى باشد , در حقيقت در زمره آنها خواهد بود .

در قسمت پايانى آيه اول از آيات مذكور , بعد از فرمان به تبرى از يهود و نصارى مى فرمايد: ﴿ ان الله لا يهدى القوم الظالمين ﴾ - ( و اين بيان دلالت دارد كه آنان ظالمند , و ظالم هرگز از هدايت بهره نداشته و هيچ گاه به مقصد نمى رسد , و بلكه همواره در بين راه مى ماند . پس اگر شما در زمره آنان در آييد به مقصد نخواهيد رسيد . كلمه( لايهدى) در اين آيه , به معناى هدايت تكوينى و ايصال به مطلوب است , والا چنين نيست كه باب هدايت تشريعى بر ظالم مسدود باشد . چه اين كه اگر ظالم توبه كند , توبه او پذيرفته خواهد شد .

تعليق حكم عدم هدايت تكوينى و عدم ايصال يهود و نصارى , به وصف ظلم , مشعر به عليت اين وصف است , به اين معنا كه ظالم از آن جهت كه ظالم است از هدايت تكوينى الهى بى بهره مانده و در راه مى ماند , و اما هدايت تشريعى خداوند , عام است , و خداوند انبيا را براى هدايت همه انسانها فرستاده است و از قرآن نيز با عنوان ﴿ هدى للناس]( ياد مى فرمايد .

همان گونه كه اشاره رفت , اين كه مى فرمايد يهود و نصارى را اولياء نگيريد , تنها به اين معناست كه محبت آنها را در دل جاى ندهيد , والا زندگى مسالمت آميز با آنها , و برقرار كردن روابط