و گروه سوم , انسان شناسان متأله اند كه هرگز جامعه بشرى را در هيچ بعدى از ابعاد زندگى وى بى نياز از مصلح غيبى نمى دانند . خواه از لحاظ فيض معنوى و ولايت تكوينى و وساطت در افاضه و مانند آن كه از اين جهت بين معصوم مشهور و معصوم مستور امتيازى نيست , و خواه از لحاظ فيض زمامدارى و رهبرى جامعه بشرى در مسائل سياسى و نظير آن .

از اين رهگذر پيوند جامعه با آن رهبر معصوم را ضرورى دانسته , و در پرتو خلافت نائبان راستين آن حضرت , اين ارتباط همواره محفوظ مى ماند , و اين همان ولايت فقيه مى باشد كه ادامه حكومت معصومان بوده و پيروى از اين زمامداران جامع شرائط فقاهت و عدالت و مديريت و سياست به منزله اطاعت از رهبران معصوم خواهد بود . زيرا فقيه عادل سياس و مدير , جانشين امام معصوم - عليه السلام - مى باشد . و اين گروه گر چه برآنند كه سياست از ديانت جدا نيست و فقه سياسى را بخشى از اصل فقه اسلامى دانسته , و آن را در محور فقه عبادى و مانند آن محصور نمى كنند , ليكن وجود فقيه عادل را در رأس هرم حكومت كافى مى دانند , و استقلال افراد ديگر در ساير شؤون حكومت را منافى ولايت فقيه ندانسته , بلكه با آن سازگار مى دانند .