همه مى روند و نمى دانند با خود چه مى برند , خنك آن كه دفتر هستيش را بگشود و از روزنامه كارهايش آگاه شد . و چون هر كسى كشته چند ساله زندگيش هست , دل مردگان از مرگ هراس دارند و از كشتزار خود بيزارند , و زنده دلان از كشت خود سپاسگزارند و به پروردگار خود اميدوار .

انديشه شب جان را نيرو و پرتو دهد و نماز شب به مينو كشاند .

در بندگى بايد نيك استوار و پايدار بود تا همه كارها و گفتارها جز نيايش و ستايش دادار نبود كه بى رنج گنج بدست نيايد .

راه نيك هموار است و كار سخت دشوار , شير مردان خوش به كار تن در دهند تا دشوارشان آسان گردد و كم كم سزاوار آستان دلستان گردند .

هر كه جان به جانانه سپرد گوى نيكبختى را ببرد , وگرنه چند روزى چون ديگر جانوران بخورد و بمرد .

آن كه ديده به روى نيكوى دوست گشود چشمش روشن بادا كه :

ديده را فائده آنست كه دلبر بيند *** ور نبيند چه بود فائده بينائى را][1]]

خواب و خوراك و كار و زندگى را اندازه است كه در كم آن بيم تباهى است , و در افزون آن ترس رسوائى . شكم تهى رهزن شود چنان كه آكنده آن كه سير گرسنه ديدار نمى شود , و سيراب تشنه دلدار نگردد . ميانه روى مايه بلند پايگى و ارجمندى و نيكبختى است .

آنچه را كه داور خرد دستور داد بجاى آر و پاسخ درست براى پرسش خدايت فراهم كن .

تنها از آفريدگارت شرم بدار نه از آفريده هايش .

بگذار تا ديگران از تو رنگ بگيرند نه تو از آنان .

هركس در هر پايه اى كه هست اگر رهزن است ارزش پشيزى ناچيز ندارد ,