پس صبر در برابر مصيبت هائى كه به طور قهرى و بدون اختيار به سراغ انسان مى آيد داراى دو فايده ى بسيار مهم است :

نخست آنكه ذخيره ى نشاط روحى را كه خمير مايه ى همه ى فعاليت هاى خود سازنده ى اوست , حفظ مى كند و مانع از نابودى و به هدر رفتن آن مى شود .

ديگر آنكه اراده ى انسانى را كه عامل تحرك و ابزار حركت اوست در او نيرومند مى سازد و تاب مقاومت در برابر مصائب اختيارى ( كه درباره ى آن سخن خواهيم گفت ) بدو مى دهد .

تشويق و تحريص عجيبى كه از طرف اولياى دين به صبر در اين موارد صادر گشته به لحاظ همين نقش سازنده و اعجاز آميز است .

در اين دو روايت نشانه ئى از اين فلسفه ى عميق را مى توان مشاهده كرد :

روايت اول عن ابيجعفر اوابيعبدالله عليهماالسلام :

من لايعد الصبر لنوائب الدهر يعجز .