كه ابن زهره وفات كرده است هنوز تأليف سرائر تمام نشده بوده است .

اگر گويند ميتواند بود كه قسمتي از " سرائر " منتشر شده بوده ، وقسمت ديگر تأليف نشده بوده است .

ميگوئيم : اين مطلب از اين عبارت در نمى آيد وقرينه ديگرى نيز از خارج بر آن دلالت نكرده است ، كه مثلا كراريسى از " سرائر " قبل از تمام شدن منتشر شده ومعروف گرديده ، ومورد استفاده اهل علم آن زمان بوده است ، پس تا قرينه بر اين مطلب قائم نشده است حكم اصالت عدم بر آن جارى است .

اما وفات ابن ادريس بسال 597 بوده است ، چنانكه ابن حجر عسقلاني در لسان الميزان تصريح كرده ، ونص عبارت وى اين است ( حرف ميم : 5 / 65 نسخه چاپى ) .

محمد بن ادريس العجلى الحلى فقيه الشيعة وعالمهم ، له تصانيف في فقه الامامية ولم يكن للشيعة في وقته مثله ، مات سنة سبع وتستعين وخمسمائة .

در اينجا ميتوان با امر ديگرى نيز بر صحت مدعاى مزبور استدلال كرد ، وآن اينكه دعاى " رفع الله درجته " كه بعد از ذكر نام سديد الدين حمصي دركلام مزبور بنظر ميرسد ، دلالت ميكند كه منتجب الدين بعد از سال ششصد هجري زنده بوده ، وتاليف " فهرست " هم در اين تاريخ باتمام نبوده ويا اگر تمام هم بوده مصنف در آن تصرف ومداخله ميكرده است ، زيرا وفات حمصي بعد از سال ششصد هجري اتفاق افتاده است چنانكه معلوم خواهد شد .

وصريحتر از اين كلام در اين باب كلام ديگر اوست ، وآن اين است كه در حرف حاء گفته : الشيخ الامام موفق الدين الحسين بن فتح الواعظ البكر آبادى الجرجاني فقيه ، صالح ، ثقة ، قرأ على الشيخ ابى على الطوسى وقرأالفقه عليه الشيخ الامام سديد الدين محمود الحمصى " رحمهم الله "