جهان بينى فلسفى

جهانشناسى فلسفى هر چند دقت و مشخص بودن جهان بينى علمى را ندارد , در عوض از آن نظر كه متكى به يك سلسله (( اصول )) است و آن (( اصول )) اولا بديهى هستند و از ارزش نظرى مطلق بر خوردارند و ثانيا عام و در بر گيرنده اند و به اصطلاح از احكام موجود بما هو موجودند , ثالثا ثابت و غير قابل تغييرند طبعا اقناع كننده ذهن , و قابل اعتماد , و در برگيرنده و نا محدود است .

جهانشناسى فلسفى , بر عكس جهان شناسى علمى كه مانند نور افكنى در يك ظلمت يلدائى است , مانند نور سپيده دم است كه فرا گيرنده است و كران تا كران را مى گيرد , هر چند نيمه روشن و نيمه تاريك است . ذره بينى ها كه در پرتو نور افكن قوى ميسر است , در پرتو سپيده دم ميسر نيست .

جهانشناسى فلسفى , پاسخگوئى به همه آن مسائلى است كه جهانرا در كل خود مشخص ميكند , قيافه و چهره جهان را مى نماياند و اركان و پايه هاى ايدئولوژى انسانرا استوار مى سازد يا از بيخ و بن ويران مينمايد .

جهانشناسى علمى و جهانشناسى فلسفى هر دو مقدمه عمل است ولى به دو صورت مختلف , جهان بينى علمى به اين صورت مقدمه عمل است كه به انسان قدرت و توانائى مى بخشد كه در طبيعت تصرف نمايد و آنرا در جهت دلخواه خود به خدمت بگيرد , اما جهان بينى فلسفى به