فصل دهم در ادب مع الله

غرض ما در اين فصل اين استكه مطلب اهم در دعا ادب مع الله است و آن به هفت قلم آراسته مى شود :

الف در ادب مع الله حضور قلب بايد كه در خطاب و مناجات توجه به حق بايد وگرنه دعاء با انصراف قلب به غير و عدم توجه به حق سبحانه محض سوء ادب است و اين دعا قرب نياورده بعد مى آورد . بر آن باش تا مقام عنديت را حائز شوى فى مقام صدق عند مليك مقتدر , كه عبدالله عند الله است . به نكته( 483 هزار و يك نكته) رجوع شود . ( 169 )

همه عند اللهى اى خواجه گر عبد اللهى *** همه انست به خدا هست اگر انسانى

ب و ديگر ادب مع الله ايجاب مى كند كه بدون اذن و امر به تصرف در برنامه اى از برنامه هاى چرخ نظام تكوينى , و حكمى از احكام كتاب تشريعى , دست تصرف به چيزى دراز نكند . و اگر چيزى به تو دادند ادب اقتضا مى كند كه در ازاى آن عبد شكور باشى نه اينكه بى اجازه مولى آن را به هر نحو بخواهى صرف كنى . و چه بسيار از اولياء الله كه به آنان دست تصرف عطاء شده است و لكن ادب و معرفتشان مانع از اعمال تصرف شده اند . همانطور كه در فص لوطى( فصوص الحكم) آمده است ( : فان اوحى اليه بالتصرف بجزم تصرف , و ان منع امتنع , و ان خير اختار ترك التصرف الا ان يكون ناقص المعرفه) الخ .

ترجمه آن به تحرير حسين خوارزمى اينكه([ : اگر وحى آيد به تصرف تصرف