و گفت :مراقبت علم دل است در قرب حق تعالي .

و گفت :رضا آرام گرفتن است در تحت مجاري احکام .

و گفت :صبر نشانه تيرهاي بلا شدن است .

و گفت :تفکر اسباب را به حق قايم ديدن است .

و گفت :تسليم ثابت بودن است در وقت نزول بلا بي تغيري در ظاهر و باطن .

و گفت :حيا بازبودن است از جمله خوهاي بد که خداوند بدان راضي نبود .

و گفت :محبت ميل بود به همگي به چيزي ، پس آن را ايثار کردن است ،برخويشتن ، به تن و جان و مال ، و موافقت کردن در نهان و آشکارا . پس بدانستن که از توهمه تقصير است.

و گفت :خوف آن است که البته يک حرکت نتواند کرد که نه گمان او چنان بود که من بدين حرکت ماخود خواهم بود در آخرت .

و گفت :علامت انس به حق وحشت است از خلق و گريز است و هرچه خلق در آن است و منفرد دشن به حلاوت ذکر حق تعالي برقدر آنکه انس حق در دل جاي مي گيرد ، بعد از آن انس به مخلوقات از دل رخت برمي گيرد .

و گفت :صادق آن باشد که او را پاک نبود اگرش نزدي: خلق هيچ مقدر نماند ، و جهت صلاح دل خويش داند و دوست ندارد که مردمان ذره اي اعمال او ببينند .

و گفت :در همه کارها از سستي عزم حذر کن که دشمن در اين وقت بر تو ظفر يابد ، و هرگاه که فتور عزم ديدي از خود هيچ آرام مگير به خداي پناه جوي .

و درويشي را گفت : کن لله و الا لاتکن . گفت : خداي را باش و اگر نه خود مباش ، اين نيکو سخن است .

و گفت :سزاوار است کسي را که نفس خود را به رياضت مهذب گردانيده است که او را راه بنمايد به مقامات و

و گفت :هرکه خواهدک ه لذت اهل بهشت يابد ، گو در صحبت درويشان صالح قانع باش.