به خاطر آن پيامبران متعددش را مبعوث كرد، در نظر گرفته شده اند، ولي اسلام در آخرين صورت وحي اش، نه در ظرف زمان چيزي جايگزين آن مي شود و نه به گوشه اي خاص از كره زمين منحصر مي گردد. قدرت انعطاف پذيري اسلام آن را براي همه مردم متناسب كرده است و تنها دين بزرگي است كه وحي بنيانگذار آن مصون مانده است. فهم احكام عملي آن دشوار نيست و راهي را كه اسلام توصيه مي کند راهي است كه همه بشريت به آن فرا خوانده مي شوند.

بسياري از اختلافات عملب در ميان فرهنگها غالباً به نحو نسبب گرايانه بهتر تبيين مي شود. براي اينکه نشان دهيم نسبت به ديگران احترام قائل هستيم از شيوه هاي گوناگوني مي توانيم استفاده كنيم كه غالباً وابسته به قراردادهاي اجتماعي هستند. هر چيزي كه در يك فرهنگ نشانه احترام محسوب مي شود، ممكن است در فرهنگهاي ديگر موجب رنجش شود. ولي اختلافات عملي بين دستورات اسلام و ديگر اديان عميق تر از اين است. در مورد اعمال عبادي و نيز نحوه ارتباط با ديگران تفاوتهايي وجود دارد. اين اختلافات در قرآن بي اهميت تلقي نمي شود، بلكه در اين كتاب آسماني آمده كه در ميان بني آدم برخي به راه راست هدايت شده و برخي ديگر گمراه شده اند.[1]

بنابراين در مي يابيم كه اختلافات عملي در ميان اديان، كه كمتر از تناقض هاي آموزه اي آنها نيست، دال بر اين است كه اختلافات بين آنها بيشتر از گوناگوني فرهنگي است، بين شيوه هاي زندگي اي كه اسلام آنها را مجاز مي داند و شيوه هايي كه مقبول جامعه مسيحيت معاصر است، تفاوتهاي ذاتي وجود دارد. اگر تبيين اين اختلافات را به عنوان اختلاف در مزاج و محيط فرهنگي مي پذيرفتيم، نيروي اخلاقي شريعت اسلام از بين مي رفت. احكام شريعت راهنمايي است براي همه انسانها به سوي بهترين شيوه زندگي. ديگر شيوه هاي زندگي در چارچوب دارالاسلام قابل تحمّل هستند، چنان كه