از زمان نوح ( ع ) پيامبران همه بر همين روش بودند , هر چند تفاوتها و اختلافاتى در قوانين آنها وجود داشت ولى در زيربناى عقيدتى , هيچگونه اختلافى نداشتند و همگى بسوى يك هدف اساسى پيش مى رفتند , اين هدف جز آن نبود كه بشريت را از چنگال شوم عبادت ( ( بندگان ) ) خلاصى بخشند و آنانرا به پرستش ( ( خداى يكتا ) ) سوق دهند , بر هستى بتها و خدايان پوشالى خط بطلان كشند و الوهيت را خاص خداى بزرگ سازند

قرآن , اين حقيقت را با بيانى كلى , ذكر مى كند و طبيعت اين راه را - كه سرانجامش خدا يعنى آفريننده و زمامدار جهان و انسان است - بيان مى نمايد , همچنين مقام و موقعيت اين دين نهائى و علت برترى و احاطه ى آنرا بر ساير اديان روشن مى سازد و ميان پيروان اين آئين و ديگران فرق و امتياز قائل مى شود :

( ( هر آنچه در آن اختلاف كنيد , حكمش مربوط بخداست , اين خداى يكتا پروردگار من است بدو توكل مى كنم و بدو باز ميگردم , خالق آسمانها