---

---

نيست ( ( دين ) ) اداره ى جنبه هاى دنيوى زندگى را وجهه ى همت قرار نداده باشد مطالعه و دقت در اين بحث براى آندسته از مؤمنين ! كه ميزان ديندارى و گرويدگى بدين را , حضور در مساجد و اداى فرائض و نوافل و نشخوار كردن اذكار و اورادى كه از روح و حقيقت آن در همه عمربى نصيب بوده اند و و مى پندارند , و نيز براى آندسته جوانان باصطلاح روشنفكر ! كه در نتيجه ى مواجه شدن با اين طرز تفكر غلط و همچنين بر اثر تبليغات زهرآگين استعمارگران , دريافتى بدينگونه از مذهب دارند فوق العاده ضرورى و نافع است مؤلف گرانقدر در اين قسمت كوشش مى كند كه مفهوم ( ( مسلكى ) ) و ( ( مرامى ) ) دين را با ادله اى متقن ارائه دهد و ثابت كند كه هر يك از اديان الهى مجموعه اى از يك ( ( ايده ئولوژى ) ) و زيربناى عقيدتى , و يك برنامه كامل و جامع براى اداره ى زندگى است , و معناى تدين و گرويدگى به دين نه فقط دارا بودن آن اعتقاد , و نه تنها بكار بستن اين برنامه است بلكه جامعه و فرد آنگاه مسلمان يا بقول مطلق ( ( متدين بدين الهى ) ) است كه اين دو ركن اساسى دين را در موازات يكديگر تحقق بخشد و با اعتقاد بمعارف آسمانى انبياء , دستورات آنان را نيز در همه ى شئون زندگى فردى و اجتماعى بكار بندد گو آنكه يك اعتقاد صحيح و اصيل و منطقى از عمل به لوازم آن هرگز منفك نمى ماند