برنامه اى كه بناموس خلقت دست اندازى نكند و مردمان را نيز بر تجاوز از حريم فطرت تشجيع ننمايد و با واقعياتى كه در هستى انسان نهفته است , سر جنگ نداشته باشد

و بالاخره برنامه اى كه با شكست ماده و ماده پرستى , موجب ترويج سيستم ( ( افراط در معنويات ) ) نگردد و شيوه منفى رهبانيت و يا روانشناسى گمراه كننده ( ( فرويد ) ) را پناهگاه فراريان ماديت نسازد

دكتر كارل , اين برنامه وسيع را با اين خصوصيات در ( ( شناسائى انسان ) ) سراغ ميدهد و جهانيان را به شناخت بيشتر انسان تشويق ميكند , در حاليكه خود اعتراف دارد كه