انسان , هميشه ( ( انسان ) ) است و همواره نيازى مبرم به ( ( عقيده ) ) دارد , اين عقيده بايد آبادگر دل او و الهام بخش افكار او گردد , حقيقت زندگى و جهان پيرامونش را باو بشناساند و چگونگى ارتباط او و اين جهان را با آفريدگار بزرگ , مشخص سازد

اين عقيده بايد براى انسان اهدافى بزرگتر از وجود او , عمومى تر از محيط او , وسيع تر از زمان او و ارزشمندتر از زندگى محسوس او , ترسيم نمايد

بايد ميان او با مبدء عالى جهان - كه حكمفرماى وجود اوست پيوندى مستحكم برقرار سازد , در دل آدمى نسبت بوى عشقى آميخته با بيم , و پرهيزى آميخته با طلب بيافريند , تا آدمى همواره از خشم او بپرهيزد و جوياى خوشنودى او باشد , چشم كمك بدو داشته و از كژى و نادرستى در برابر او , شرم دارد , پاداش كريمانه ى