در مورد منشاء و ريشه وضع اينگونه الفاظ و كلمات , بحث بسيارى شده است . گروهى عقيده دارند كه اينگونه الفاظ و كلمات به صورت تعيينى وضع شده و عده اى از علماء نيز معتقدند كه به صورت تعينى بوده است . مثلا ممكن است كلمه ( صلوة ) در جاهليت به دعا اطلاق مى شده ولى شارع مقدس آن را مجازا بر اعمال مخصوص نماز مسلمين اطلاق كرده است . يعنى وقتى مى فرمايد : ﴿ اقيموا الصلوة﴾ يعنى[ ( نماز بخوانيد]( نه اينكه دعا را بجا آوريد . در مقابل حقيقت شرعيه دو اصطلاح ديگر نيز در آثار دانشمندان تحت عنوان حقيقت عرفيه و حقيقت قانونيه بكار رفته است .

بطور خلاصه بايد گفت اگر كلمات و اصطلاحات , حامل يك بار شرعى نباشند ولى در عرف داراى معانى و مفاهيم معلوم باشند , در اصطلاح گفته مى شود كه اينگونه كلمات حقيقت عرفيه دارند .

در مورد حقيقت قانونيه , بايد گفت كلمات و اصطلاحاتى وجود دارند كه با وجود استعمال عرفى به نحوى مورد تعريف قانونگزار قرار مى گيرند . يعنى قانونگزار با جعل اين كلمات , هويت جديدى براى آن ايجاد مى كند . مانند تعاريفى كه در مقدمه قانون مربوط به اراضى , در مورد زراعت و انواع اراضى دائر و بائر و موات يا كلماتى مانند نسق و حق آيه بعمل آمده است در اصطلاح مى گويند اين كلمات داراى حقيقت قانونى است .