مى دانيم قبل از ظهور اسلام و بعثت پيامبر ( ص ) , براى تنظيم
ضوابط و مناسبات حقوقى و معاملاتى و اقتصادى بين مردم , و همچنين در مورد
مراسم عبادى دوران جاهليت كلمات و الفاظ و اصطلاحاتى وجود داشته است
. بعد از ظهور اسلام بسيارى از اين نظامات حقوقى و اجتماعى و اقتصادى
عينا مورد تائيد شارع مقدس قرار گرفت , در برخى موارد تغييراتى داده شد و
نسبت به مواردى كه قبلا حكم و ترتيب خاصى وجود نداشت , احكام و
ترتيبات جديد تشريع گرديد . بهمين جهت در اسلام به دو دسته از احكام
برخورد مى كنيم : يك دسته كه فاقد سابقه بوده و اسلام آنها را وضع و
مقرر داشته است , اين موارد به احكام تأسيسى مشهورند . دسته ديگر
احكامى هستند كه شارع , آنها را عينا و يا با تغييرات متناسب بنوعى ابقاء
و تنفيذ كرده است . اينگونه احكام , احكام امضائى ناميده مى شوند .
حقيقت شرعيه عبارت است از پاره اى كلمات و اصطلاحات اسلامى
كه در احكام مورد استعمال قرار گرفته است , هر چند ممكن است متخذ از
عرف متداول باشد ولى به علت داشتن بار شرعى و به اين جهت كه شارع
براى بيان مفاهيم و مقاصد خاص شرعى , از اين