الف ) وضع خاص و موضع له خاص در اين حالت واضع معنا و مقصود خاصى را اراده مى كند و براى دلالت بر اين معنا و منظور , لفظ خاصى را هم استعمال مى كند . مثلا منظورش يكى از انسانها با مشخصات معلوم و معين است , و به اين منظور و براى ناميدن او و تميز و تشخيص از بقيه , لفظ ( حسن ) را بر او اطلاق مى كند . در اين حالت وضع يعنى معناى متصور در هنگام وضع لفظ حسن , خاص است و موضوع له يعنى فردى كه اين لفظ بر او دلالت مى كند نيز خاص مى باشد .

ب ) وضع عام و موضوع له عام در اين حالت واضع فرد بخصوصى را در نظر ندارد , بلكه مى خواهد براى يك مفهوم كلى و وسيع لفظى را قرار دهد . دايره شمول موضوع له در اين حالت وسيع است و افراد و مصاديق زيادى را شامل مى شود . مثلا وقتى گفته مى شود انسان , مراد فرد خاصى از ابناء بشر نيست بلكه اين لفظ دلالت مى كند بر كليه افراد و مصاديقى كه با داشتن مشخصات و مختصات معين از ساير جانداران ممتاز مى باشند . همانطورى كه مى بينيد در اينجا لفظ انسان براى يك معنى و مفهوم كلى وضع شده است و بر كليه مصاديق اطلاق مى شود , يعنى همه آحاد و افراد بشر را قطع نظر از اسامى