2 ) انصراف ناشى از كثرت استعمال لفظ در بعضى از مصاديق آن بعضى از اصوليين عقيده دارند اينگونه انصراف مانع اطلاق لفظ است و حكم قرينه لفظيه را دارد . . مثلا اگر گفته شود نگاه به صورت علماء عبادت است , بر اثر كثرت استعمال علماء در عرف متداول در علماى دين و روحانيون , منظور گوينده از جمله بالا روشن است و شنونده در مى يابد كه مقصود مطلق دانشمندان نيست بلكه صنف و گروه خاصى از آنان يعنى روحانيون مورد نظر است . اين نوع انصراف بنظر آنان مطلق را از اطلاق مى اندازد .

با در نظر گرفتن مجموع مطالب بالا بعنوان نتيجه بايد گفت عموم نسبت به اطلاق وضع محكم ترى دارد و كمتر در معرض تزلزل است . و براى شكستن حريم عموم , مخصص محكم و قابل توجهى لازم است در حاليكه مطلق از چنين استحكامى برخوردار نيست و بيشتر در معرض تقييد و محدود شدن است . يعنى شمول اطلاق در سايه مقدمات حكمت است و هرگاه يكى از اين مقدمات متزلزل شود شمول اطلاق متزلزل مى شود , اما عام اينطور نيست و شمولش ناشى از وضع است .

د ) حمل مطلق بر مقيد :

حال مى خواهيم ببينيم اگر جمله مطلقى داشته باشيم و جمله مقيد ديگرى بر آن وارد شود , به چه ترتيبى عمل مى شود . علماى اصول