دلالت ندارد . البته اشكالات اين مطلب زياد است . اين آيه عصمت امت
را نمى رساند , و اگر هم مطلبى را برساند , عدالت است به طور موجبه
جزئيه براى امت و اين امر ربطى با عصمت ندارد , زيرا منافات نيست ميان
اينكه شخص عادل باشد و اشتباه هم بكند , آن كه اشتباه نمى كند معصوم است .
پس , نمى توان از اين آيه عصمت امت را فهم كرد .
سوم .﴿
كنتم خير امة اخرجت للناس تأمرون بالمعروف و تنهون عن المنكر و
تؤمنونبالله ولو آمن اهل الكتاب خيرا لهم منهم المؤمنون و اكثرهم الفاسقون
﴾ . [19] به اين آيه
نيز تمسك جسته اند . ميفرمايد : شما خير امت من هستيد . اين امت آمر
بالمعروف و ناهى عن المنكر است . بنابراين , لاجرم اين آيه عصمت امت را
مى رساند . اما اين آيه هم به هيچ وجه دلالتى در اين معنى ندرد . آيه مى
فرمايد : امت من كسانى اند كه امر به معروف و نهى از منكر مى كنند .
اما اين امر به معروف و نهى از منكر براى ايشان تكليف است كه از فروعات
واجب است . و اين مطلب ارتباطى با اين امر ندارد كه امت اسلامى بايد
معصوم باشد و اشتباه نكند . بنابراين , آياتى كه ذكر ميكنند اصولا از
مدعايشان اجنبى است .
ب . سنت . در سنت نيز به احاديث زيادى تمسك جسته اند و از
صحابه , مثل ابن مسعود و ابى سعيد خدرى و ابن عمر و انس بن مالك و ابى
هريره و غير ذلك ,رواياتى را نقل كرده اند رواياتى را كه مى گويند تواتر
معنوى دارد . [ ( لا تجتمع امتى على الخطاء]) است , و يا روايات ديگرى از پيامبر اكرم ( ص ) [( سالت الله ان لا تجمع امتى على الضلالة فاتنيها]) . روايات ديگرى هم هست . اما بهترين دلالت را روايت [ ( لا تجتمع امتى على الخطاء]) و[ ( لا تجتمع امتى على الضلالة])
دارد كه مى فرمايد امت من همگيشان بر يك امر خطا و بر يك گمراهى مجتمع
نمى شوند . نتيجه اى كه مى گيرند اين است كه پس اگر مجموعه امت من بر
يك حكم شرعى متفق شدند ,