محدوديتى رو به رو نبود. ازدواج با محارم، به دليل تشويق برخى از منابع زرتشتى، تا اندازه‌اى رواج داشت. [1]

‌ زن از شخصيت حقوقى بى‌بهره بود و به‌عنوان ‌شى‌ از آنِ ديگران به‌شمار مى‌آمد. پدر تا آن‌جا اختيار داشت كه مى‌توانست كودكانش را از خود براند يا چون برده و شى به ديگران بفروشد. شوهر مى‌توانست همسر يا يكى از همسرانش را، بى آن‌كه در انجام دادن وظايفش كوتاهى كرده باشد به مردى ديگر بسپارد تا از خدماتش بهره گيرد. [2]

ج. وضعيت مذهب

هنگام ظهور اسلام، اديانى مانند زرتشتى، يهودى، مسيحى، مانوى، صابئى و مزدكى در ايران رواج داشت. دين رسمى، كه از سوى شاهان ساسانى مورد حمايت قرار مى‌گرفت، آيين زرتشت بود. [3] با آن‌كه اين آيين در موضوعاتى چون معاد، بهشت، دوزخ و... از اديان آن روز آسيا به دين‌هاى آسمانى نزديك‌تر است و همه كسانى كه زرتشت را يك شخصيت حقيقى و تاريخى مى‌دانند اعتراف دارند كه زرتشت در جامعه خود اصلاحات اقتصادى، اعتقادى و اجتماعى پديد آورد; [4] اما آنچه هنگام ظهور اسلام، به‌عنوان آيين زرتشت، در ايران رواج داشت چنان با خرافات آميخته بود كه هرگز نمى‌شد آن را آيين آسمانى خواند. حتى روحانيان ـ حاميان اصلى دين زرتشت ـ نگران بودند و از اجراى شعائر آن سرپيچى مى‌كردند. [5]

‌ ويژگى اصلى و بدون ترديد اين دين در زمان ساسانيان اعتقاد به يك ثنويت جهانى (اهورامزدا و اهريمن) بود. نخستين فصل از اولين كتاب اوستا مردم را راهنمايى مى‌كند كه پرستش خود را در مرحله نخست به موافقت اهورامزدا و سپس مطابق با فهرستى طولانى و نامنظم از اشيا انجام دهند; براى مثال خورشيد، ماه، ستارگان، آتش، باد، آب‌ها، كوه‌ها، ارواح