پدر و پسرعمويم آگاه تريد؟... آگاه باشيد، گفتنى‌ها را گفتم; يقين دارم خوارى، شما را فرا گرفته است و گفتن حقيقت با شما سودى ندارد; ولى چه كنم اندوه طغيان كرد، سينه‌ام تنگ شد و اتمام حجت كردم.

‌ آرى، شما آنچه مى‌خواستيد به چنگ آورديد; بر مركب مراد سوار شديد و آن را رام خويش ساختند; ولى ننگ حق‌كشى براى شما باقى ماند و داغ آن چنان بر پيشانى‌تان نقش بست كه تا پايان كار جهان محو نخواهد شد. در آخرت نيز آتش عذابى كه بر دل‌ها اثر مى‌كند و آن‌ها را مى‌گدازد، گريبان‌گيرتان خواهد بود; وسيعلم الذين ظلموا اىّ منقلب ينقلبون . [1]

‌ چنانكه در سخنانِ آن حضرت با زنان مهاجر و انصار اين هدف سياسى به روشن آمده است: آن حضرت (عليها السلام) مى‌فرمايد: چگونه رهبرى امت را، از پايگاه رسالت و قواعد استوار نبوت و مهبط روح‌الامين دور ساختند، قرآن را از دست آگاهان به دنيا و دين بازگرفتند؟ بايد بدانند كه اين كار زيانى آشكار است. اما چرا با ابوالحسن على (عليه السلام) به دشمنى برخاستند؟ به خدا سوگند، تنها علتى كه باعث اين دشمنى شد، قدرت شمشير او در جهاد، سخت‌گيرى و

شدت عمل او در برابر حق، يورش عبرت‌آموز او به جان دشمنان و بى‌پروايى او در راه خدا بود. به خدا اگر مانع نمى‌شدند و على (عليه السلام) زمام امور امت را به‌عهده مى‌گرفت، كاروان امت را چنان عادلانه و بزرگوارانه پيش مى‌برد كه در اين كاروان نه مركب رنجى ببيند و نه راكب اضطرابى يابد و آن را به آبشخورى مى‌رساند كه چشمه زلال و نوشين آن، پيوسته به گوارايى، بجوشد و چنان سيراب بازشان مى‌گرداند كه عقل به حيرت درماند. بدون اين‌كه در برابر اين مسؤوليت در پى سود و بهره‌اى برآيد. مگر اين‌كه تنها، شدت عطش خود را به جرعه آبى، و ضعف گرسنگى را به نان خشكى فرونشاند و در آن صورت، درهاى بركات الهى از آسمان و زمين بر آنان گشوده مى‌شد. امّا دريغا! اين كار را نكردند و خداوند آنان را بدين كارشان مؤاخذه خواهد كرد. [2]

‌ از ديگر فعاليت‌هاى خليفه اول پاى‌فشارى بر گسيل سپاه اُسامه به مرزهاى روم بود.