ولي جُرْم و گناهش بسيار زياد و سنگين است.

غيبت، دروغ، تهمت، فحش، تحقير، بيهوده‌گويي، و ... گناهاني است که زبان مرتکب مي‌شود. بر زائر واجب شرعي و اخلاقي است که راه زبان را به روي اين گناهان ببندد تا موجب محروميت از رحمت حق نگردد.

آيات و روايات مربوط به زبان و کنترل آن، به اندازه‌اي زياد است که در اينجا نمي‌گنجد؛ اما در زير به چکيده‌اي از آنها اشاره مي‌کنيم:

رسول خدا (صلّي الله عليه وآله) در رواياتي مي‌فرمايد:

«لا شَيْءٍ أَحَقُّ بِالسِّجْنِ مِنَ اللِّسانِ»؛ [1]

«هيچ چيزي به زنداني شدن سزاوارتر از زبان نيست».

«أَفضَلُ الصَّدَقَةِ حِفْظُ اللِّسانِ»؛ [2]

«برترين صدقه، نگاه‌داشتن زبان [از ياوه‌گويي و گناهان مربوط به آن] است».

يکي از وظايف بسيار مهم انسان، حفظ زبان از افشاي راز پنهان و اسرار و زشتي‌هاي پوشيدة ديگران است.

در اهميت و ارزش رازداري و حفظ زشتي‌هاي پنهان برادران ديني، به روايت بسيار ارزشمندي از امير‌مؤمنان (عليه السلام) برمي‌خوريم.

[1] بحار الانوار، ج77، ص85.

[2] نهج الفصاحه، ص574 و 575.