حال گنهكاران جهنمى‌

خداى متعال در سوره «غاشيه» مى‌فرمايد: خوراك اهل جهنم همان است كه خودشان در دنيا كاشته‌اند:

«لَيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلا مِنْ ضَرِيعٍ»[1]، در اصطلاع قرآن كريم «ضريع» به گياهى گفته مى‌شود كه شتر با آن قدرت دندان و دو فكش نمى تواند بخورد؛ ولى قرآن مى‌فرمايد: اهل جهنم بايد از علفى كه خودشان در دنيا كاشته‌اند را در آخرت بخورند، كه البته بايد بخورند، يعنى اين طور نيست كه دهانشان را ببندند و به كارگران جهنم بگويند ما ميل نداريم! همين گياه را در دهانشان فشار مى دهند و مى‌گويند: بايد بخورى! قرآن مى‌گويد: «لا يُسْمِنُ وَلا يُغْنِى مِنْ جُوعٍ».[2]

اين گياه را شب و روز در جهنم به خورد آنها مى‌دهند؛ اما نه چاقشان مى كند و نه نيرومند، و نه گرسنگى آنها را برطرف مى‌كنند.

آبى را هم كه براى رفع تشنگى به خوردشان مى‌دهند، پروردگار مى‌فرمايد:

«تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَهٍ»[3]

[1]. غاشيه: 6؛ براى آنان طعامى جز خار خشك و زهرآگين وجود ندارد

[2]. غاشيه: 7، كه نه فربه مى‌كند و نه از گرسنگى بى‌نياز مى‌نمايد.

[3]. غاشيه: 5، آنان را از چشمه‌اى بسيار داغ مى‌نوشانند.