طوفان شدند كه مردمى مؤمن بودند، ولى با همين دست‌كارى‌ها، اين‌ها نسل‌هاى بعد را خراب كردند كه پروردگار مى‌فرمايد: نماز را تباه كردند؛ از نماز بريدند.

اهميت نماز نزد انبياء و اهل‌بيت:

انسان‌هايى كه از نماز ببرند، از همه خيرات بريده‌اند، از همه خيرات.

اين قدر انبياء به نماز اهميت مى‌دادند كه پروردگار عالم وقتى در قرآن مجيد مى‌خواهد آن‌ها را معرفى كند، آن‌ها را به يكى از اوصاف بارز كه صفت به پا داشتن نماز از سوى آنان است، معرفى مى‌كند، و در رواياتمان تعبيرخيلى شگفتى آمده: اهل‌بيت: خود حقيقت نمازند[1]؛ يعنى همين حضرت امير، فاطمه زهرا، حضرت مجتبى و حضرت حسين: عين نمازند. امّا اهل‌بيت: در عين حال كه عين نماز بودند، يك آن از نماز غفلت نداشتد؛ در نماز بودنند؛ با نماز بودنند؛ عين نماز بودند. وقتى اين‌

[1] 2. بحارالانوار، ج 24، ص 304.