اين كه از كوره در نرفت؛ نَفَسى به شكايت و گله از خدا بر نكشيد؛ در دل مباركش با پروردگار چون و چرا نكرد كه چرا اين جورى شد و نبايد مى‌شد، مثل اين كه ما بايد در ظاهر كار هم برنده مى‌شديم، نه يزيد. چنين رفتارهايى براى زينب كبرى (س) پيش نيامد؛ زينب كبرى (س) حادثه كربلا را با ايمانش پذيرفت و كنار اين ايمانش هم صبر كرد. قرآن مى‌گويد، روز قيامت، اين آدم صابر دو پاداش دارد: «أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُم مَرَّتَيْنِ بِمَا صَبَرُوا».[1] پس چيزى از دست نداده است كه هيچ، بلكه چيزى را هم به دست آورده است.

سخن اميرمؤمنان (ع) راجع به بينش اولياى خدا

در نهج‌البلاغه راجع به بينش اولياى خدا، اميرمؤمنان (ع) جمله‌اى دارند كه خيلى جالب است‌

[1] 1. قصص: 54.