راستى ، مگر در دار هستى غير او ديّارى وجود دارد كه سر به خاك درگاه او سايند و از او رزق و روزى طلبند و حلّ مشكلات و برطرف كردن بلاها و آمرزش گناهان و پوشاندن زشتى ها را از او بخواهند ؟!

به حقيقت تهليل و تسبيح و تحميد در اين بخش از دعا مناسب مقام است ، زيرا دعا خوان آگاه ، پس از اظهار ذلت و درماندگى و فقر و مسكنت و اقرار به گناه و معصيت عرضه مى دارد : كسى را نيافتم كه گناهانم را بيامرزد و زشتى هايم را بپوشاند . چون يقين دارد اين امور از كارهاى خداست ، و احدى قدرت بر اين كارها ندارد . پس اظهار توحيد با گفتن « لا إله إلاّ أنت » و اظهار تسبيح با گفتن « سبحانك » و اظهار تحميد با گفتن « بحمدك » مناسب مقام است .

بهاى بهشت

كسى كه تهليل را همراه با معرفت و اخلاص به زبان براند و عملا هر معبود باطلى را نفى كند و جز از حضرت حق اطاعت نكند و فقط او را بپرستد و پيشانى عبادت تنها به خاك درگاه او بگذارد ، در حقيقت به فراهم آوردن بهاى بهشت برخاسته و خود را براى محفوظ ماندن از هر عذابى در حصن حصين حق ، و امان خداى مهربان قرار داده است .

حضرت رضا (عليه السلام) از پدران بزرگوارش از پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) از حضرت حق روايت مى كند كه حضرت حق فرمود :

لا إلهَ إلاّ اللّهُ حِصْنى فَمَنْ دَخَلَ حِصنى أمِنَ مِنْ عَذابى[1] .

« توحيد قلعه ى من است ، پس كسى كه در قلعه ى من درآيد از عذابم در امان است » .

[1] توحيد صدوق : 24 ; بحار الانوار : 3 / 5 ، باب 1 ، حديث 14 .