خدا نشد سير نگشت ، و نصيب و سهمت را از آخرت برگير » .

على (عليه السلام) مى فرمايد :

كَيْفَ يَسْتَطِيعُ عَلى صَلاحِ نَفْسِهِ مَنْ لاَ يَقْنَعُ بِالْقَلِيلِ ؟ [1]

« كسى كه به رزق و روزى كم و ثروت اندك قناعت نورزد ، چگونه بر اصلاح كردن خود قدرت دارد ؟ »

خاركش پيرى با دلق درشت ^^^ پشته اى خار همى برد به پشت

لنگ لنگان قدمى برمى داشت ^^^ هر قدم دانه ى شكرى مى كاشت

كى فرازنده ى اين چرخ بلند ! ^^^ وى نوازنده ى دل هاى نژند !

كنم از جيب نظر تا دامن ^^^ چه عزيزى كه نكردى با من

در دولت به رخم بگشادى ^^^ تاج عزّت به سرم بنهادى

حدّ من نيست ثنايت گفتن ^^^ گوهر شكر عطايت سفتن

نوجوانى به جوانى مغرور ^^^ رَخش پندار همى راند ز دور

آمد آن شكرگزاريش بگوش ^^^ گفت كاى پير خرف گشته ، خموش

خار بر پشت زنى زين سان گام ^^^ دولتت چيست ، عزيزيت كدام ؟

عمر در خاركشى باخته اى ^^^ عزّت از خوارى نشناخته اى

پير گفتا كه : چه عزّت زان به ^^^ كه نيم بر در تو بالين نِه

كاى فلان چاشت بده يا شامم ^^^ نان و آبى خورم و آشامم

شكر گويم كه مرا خوار نساخت ^^^ به خسى چون تو گرفتار نساخت

به ره حرص شتابنده نكرد ^^^ بر در شاه و گدا بنده نكرد

داد با اين همه آزادگى ام ^^^ عزّ آزادى و آزادگى ام[2]

[1] غرر الحكم : 238 ، حديث 4806 .

[2] عبدالرحمن جامى ، گزيده ى هفت اورنگ ، حكايت پير خاركش .