اول: مال خود را قربةً الى اللَّه و به قصد ثواب به كسى بخشيده باشد. دوم: در عوض هبه، چيزى از طرف گرفته باشد، كه آن را اصطلاحاً هبه معوضه مى‌گويند. سوم: هبه به يكى از ارحام و خويشان باشد. چهارم: مالى كه هبه شده به حال خود باقى نمانده باشد، مثل اينكه پارچه را بريده باشند، يا آن را رنگ كرده باشند يا تلف شده باشد، يا آن را به ديگرى بخشيده باشند و به او تحويل شده باشد و امثال اينها. پنجم: يكى از طرفين فوت كنند، پس اگر واهب فوت كند ورثه او نمى‌توانند مال موهوبه پس بگيرند و نيز اگر متهب (هبه‌گيرنده) بميرد واهب نمى‌تواند رجوع كند و مال منتقل به ورثه او مى‌شود.

س 56- شخصى از كسى طلبى داشته و به او گفته است طلبم را نمى‌خواهم و بخشيدم و او هم قبول كرده است، پس از چند روز پشيمان شده، آيا شرعا حق رجوع و مطالبه دارد؟

ج- بطور كلى چنانچه انسان طلب خود را به بدهكار ببخشد، او بري‌ء الذمّه مى‌شود و طلبكار نمى‌تواند رجوع كند.

س 57- شخصى از كسى طلبى داشته و آن را به وى هبه كرده است، آيا اين هبه صحيح است و بر فرض صحت، آيا بعداً مى‌تواند رجوع كند؟

ج- هبه دين به مديون صحيح است و مديون بري‌ء الذمّه مى‌شود و واهب حق رجوع ندارد.

س 58- خانمى مهر خود را كه به ذمه شوهرش بوده به او بخشيده است، بعداً پشيمان شده يا شوهر او تصميم گرفته او را طلاق دهد، آيا مى‌تواند رجوع و مهر خود را مطالبه كند؟