شك او شك بعد از محل است.

س 49- آيا كثير الشك، در نمازهاى دو ركعتى و سه ركعتى هم نبايد به شك خود اعتنا كند؟ در نمازهاى چهار ركعتى كه شك او در 1 و 2 است چطور؟

ج- بلى كثيرالشك نبايد اعتنا كند و فرقى بين نمازها و شك در 1 و 2 و غيره نيست.

س 50- شخصى در اثناى نماز، شك در صحت نماز خود مى‌كند و آن را رها كرده و بلافاصله و بدون انجام كارى كه نماز را باطل مى‌كند، مجدداً نماز ديگرى شروع مى‌كند، آيا نمازش صحيح است و آيا در اين مسأله فرقى بين اول نماز يا وسط آن وجود دارد؟

ج- اولًا به صرف شك، قطع نماز جايز نمى‌شود بلكه لازم است مسائل شكيات را بطورى كه در توضيح المسائل بيان شده، ياد بگيرند و در هنگام عروض شك طبق آنها عمل كنند. و ثانياً نيت قطع، بدون انجام كارى كه موجب بطلان نماز شود، نمازگزار را از نمازى كه مشغول بوده خارج نمى‌كند لذا در مواردى كه مى‌خواهند نمازى را رها كنند و نماز ديگرى را شروع كنند بايد منافى انجام دهند، مثلًا حرف بزنند يا پشت به قبله كنند، پس از آن به نماز ديگرى مشغول شوند و در اين مسأله فرقى بين نماز جماعت و فرادى و اول و وسط نماز نيست.

س 51- اگر كسى به خيال اين كه به ركوع امام مى‌رسد اقتدا كرد ولى به ركوع نرسيد سپس نماز را قطع كرد و بدون انجام دادن كارى كه نماز را باطل مى‌كند مجدداً تكبيرة الاحرام گفت و نماز را به جماعت يا فرادى‌ خواند وظيفه‌اش چيست؟

ج- در فرض سؤال بايد نماز را اعاده كند و فرقى بين جماعت و فرادا نيست.