قائل شدن در ميان افراد، به يأس و دلسردى مردم و از هم پاشيدن اساس اجتماع منجر نمى‌شود. به عبارت ديگر، در يك جامعه اسلامى هرگز نبايد ديده شود عده‌اى كه زحمات فوق‌العاده مى‌كشند و با ايثار و جانبازى تلاش مى‌كنند، كمتر از استحقاق خود تشويق و قدردانى ببينند، ولى در عوض، كسانى كه عمل چشمگيرى انجام نداده‌اند مورد لطف و محبّت زمامدار باشند و بيش از استحقاق و لياقت خود تشويق شوند. چنين امرى علاوه بر آن كه يك بى‌عدالتى آشكار و غيراسلامى است، ضربه مهلكى نيز بر پيكر جامعه وارد مى‌آورد و افراد تلاشگر را دلسرد و منزوى مى‌سازد و آنان را از ادامه شور و حرارت و ايثار و فداكارى باز مى‌دارد.

بنابراين، يك زمامدار لايق، همان‌گونه كه نبايد از تشويق افراد شايسته غفلت ورزد، مى‌بايست از تشويق‌هاى بيش از حدود و حقوق اشخاص نيز كه نشانه تبعيض و عدم رعايت عدالت است، خوددارى نمايد.

بر اين اساس، حاكم موظّف است كه تشويق و قدردانى از افراد را (بالأخص در نيروهاى مسلّح) با محاسبه‌اى دقيق و بر اساس كار و تلاش و لياقت اشخاص به عمل آورد و از دخالت دادن مقام و موقعيت، بزرگى وكوچكى، شهرت و گمنامى، ثروت و فقر و ... خوددارى نمايد. با اين ديد، على عليه السلام نيز مى‌فرمايد:

ثُمَّ اعْرِفْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا أَبْلَى وَ لا تَضُمَّنَّ بَلاءَ امْرِئٍ إِلَى غَيْرِهِ وَ لا تُقَصِّرَنَّ بِهِ دُونَ غَايَةِ بَلائِهِ وَ لا يَدْعُوَنَّكَ شَرَفُ امْرِئٍ إِلَى أَنْ تُعْظِمَ مِنْ بَلائِهِ مَا كَانَ صَغِيراً وَ لا ضَعَةُ امْرِئٍ إِلَى أَنْ تَسْتَصْغِرَ مِنْ بَلائِهِ مَا كَانَ عَظِيماً.

هر كس كه در هر كارى آزموده شده است، آن را به حساب‌