سازد و شخصيت و اصالت انسانى آنها را آلوده كند. آن‌گاه ايشان را چنان به ازخودبيگانگى بكشاند كه ديگر هيچ تكيه‌گاهى نداشته باشند و ناچار خود را به طوفان‌هاى مهيب و سيلاب‌هاى زهرآگين فساد و فحشا بسپارند تا سرانجام در عمق منجلابى كه دست‌هاى آلوده استعمار آماده كرده است، فرو روند.

امپرياليسم و استعمار براى دوام و بقاى خود، به ترفندهاى گوناگونى متوسّل مى‌شود، اما همواره رواج فحشا و فساد را به عنوان مخرب‌ترين و مطمئن‌ترين ترفند خود به كار مى‌برد؛ زيرا در طول دو- سه قرن اخير به تجربه دريافته است كه محكم‌ترين دژ نفوذناپذير هر ملتى در مقابل بيگانگان، عفت و پاكدامنى اوست. لذا هرگاه عفت نابود شود و فساد و فحشا جاى آن را بگيرد، اصالت انسانى از هم مى‌پاشد و هوى و هوس و شهوت بر خوى و خصلت آدمى چيره مى‌شود، تا جايى كه اركان دين و اعتقادات مذهبى نيز متزلزل شده و آن گاه يك باره آن دژ مستحكم فرو مى‌ريزد و راه نفوذ استعمار هموار مى‌گردد.

اسلام براى جلوگيرى از اين گونه مفاسد، شديداً با مظاهر فساد و آلودگى مبارزه مى‌كند و كسانى را كه به طور آشكار و در ملأ عام به فساد و آلودگى دست بزنند و يا در مكانى هرچند خلوت درصدد توسعه فساد و فحشا باشند، با شديدترين مجازات كيفر مى‌دهد. اين است كه مى‌بينيم على عليه السلام در جمله‌ «فَإنَّما عَلَيْكَ تَطْهيرُ ما ظَهَرَ لَكَ»، مالك را به مبارزه با مظاهر فساد و آلودگى و جلوگيرى از فحشا و منكرات ظاهرى فرا مى‌خواند و در نتيجه، از سقوط و انحطاط جامعه اسلامى جلوگيرى به عمل مى‌آورد.