و در جهت استقرار و حاكميت احكام اللَّه است. رسيدن به شهادت پايان راه و اوج اعتلاى انسان محسوب مى‌شود. از اين رو على عليه السلام ضمن آرزوى شهادت براى خود و مالك، فرماندارش را با نتيجه و آثار توان‌مند دعا نيز آشنا مى‌سازد. اكنون كه در پايان اين نوشتار قرار گرفته‌ايم، دعاى آن حضرت را با هم مى‌خوانيم:

وَ أَنَا أَسْأَلُ اللَّهَ بِسَعَةِ رَحْمَتِهِ، وَ عَظِيمِ قُدْرَتِهِ عَلَى إِعْطَاءِ كُلِّ رَغْبَةٍ، أَنْ يُوَفِّقَنِي وَ إِيَّاكَ لِمَا فِيهِ رِضَاهُ مِنَ الْإِقَامَةِ عَلَى الْعُذْرِ الْوَاضِحِ إِلَيْهِ وَ إِلَى خَلْقِهِ، مَعَ حُسْنِ الثَّنَاءِ فِي الْعِبَادِ، وَ جَمِيلِ الْأَثَرِ فِي الْبِلادِ، وَ تَمَامِ النِّعْمَةِ، وَ تَضْعِيفِ الْكَرَامَةِ، وَ أَنْ يَخْتِمَ لِي وَ لَكَ بِالسَّعَادَةِ، وَ الشَّهَادَةِ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ.

وَ السَّلامُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ- صَلَّى اللَّهِ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ- الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ، وَ سَلَّمَ تَسْلِيماً كَثِيراً، وَ السَّلامُ.

من از خداوند بزرگ مى‌خواهم كه با رحمت بى‌پايان و قدرت عظيمش [كه در عطا و احسان آنچه پسندد به انجامش قادر و تواناست‌] من و تو را به آنچه رضا و خشنودى‌اش در آن است، وادارد. عذر بجا و آشكار ما را در برابر خود و خلقش بپذيرد و با نيك‌نامى در ميان بندگان و خوش‌نامى و اثر نيك در شهرها و ديارها، و تمامى نعمت و فزونى عزّت و بى‌پايانى سعادت‌آفرين و شهادت‌آميز، عمرمان را به پايان رساند كه ما از اوييم و به سوى او باز خواهيم گشت.

درود بر رسول خدا و بر آل او باد كه همگى پاك و منزّه‌اند. آمين يا ربّ العالمين‌فاضل موحدى لنكرانى،محمد، آيين كشور دارى از ديدگاه امام على عليه السلام(ويرايش جديد)، 1جلد، مركز فقهى ائمه اطهار(ع) - قم، چاپ: دهم، 1388 ه.ش.