است؛ يعنى هر كس از شما بنى هاشم، و نه ديگران، با من آيد شهيد شود. [1] براي همين در نقل كامل الزيارات آمده است: نامه‌اى است از حسين بن على عليه السلام به محمّد بن على حنفيه و ديگر بنى هاشم.

نتيجه اين‌كه «مَنْ لَحِقَ بِي اسْتُشْهِدَ ... يعنى هر كس از بنى هاشم با من آيد شهيد شود» درست است. براى همين، كشته نشدن «غلام عبدالرحمن بن عبد ربّه» و «ضحاك بن عبداللَّه مشرقى» و نظير اين‌ها، كه از بنى هاشم نبودند و همين‌طور، زنده ماندنِ امام على بن الحسين عليه السلام و ... كه از بنى هاشم است، با سخن امام عليه السلام كه فرمود: هر كس از بنى هاشم ... در تعارض نخواهد بود. چرا كه برخى از آن‌ها از نظر سِنّى، در شرايطى بودند كه نمى‌توانستند به جبهه جنگ بروند، مانند حسن بن حسن.

آن چه خداى خواهد، همان شود!

مواردى ديگر در تاريخ عاشورا به چشم مى‌خورد، كه كسانى از وجوه مسلمانان، خيرخواهانه امام عليه السلام را از رفتن به سوى كوفه، هشدار داده‌اند. و امّا امام عليه السلام با سپاس‌گزارى از اين خيرخواهى‌ها، آن‌ها را از شهادت خود و كسانى كه در اين سفر او را همراهى كرده‌اند آگاه كرده است:

1. عمر بن عبدالرحمن مشفقانه از امام عليه السلام خواست تا از رفتن به كوفه باز ايستد. و امام عليه السلام پس از سپاس گزارى از او فرمود:

وَمَهْمَا يُقْضَ مِنْ امْرٍ يَكُنْ اخَذْتُ بِرَأيِكَ اوْ تَرَكْتُ. [2]

[1]. بصائر الدرجات، ص 482، ح 5؛ مناقب آل أبى طالب، ج 4، ص 76؛ ملهوف، ص 121؛ مختصر بصائر الدرجات، ص 42، ح 25؛ اثبات الهداة، ج 2، ص 577، ح 18.

[2]. كامل ابن اثير، ج 4، ص 37.