اين مسئله، نه تنها در لسان مردم است بلكه خود امام بزرگوار «دام ظلّه»- كه توجه به موقعيت استعمالى اين لفظ در بين توده مردم و جامعه دارد- نيز وقتى اين كلمه را مى‌فرمايد، بر همين معنا حمل مى‌شود. اينجا كسى نمى‌تواند بگويد: مگر حضرت امام «دام ظلّه» چند بار كلمه بسيجى را در اين معنا استعمال كرده است كه به حدّى رسيده باشد كه ما را از قرينه بى‌نياز كند؟ لازم نيست در كلام ايشان كثرت استعمال باشد بلكه كثرت استعمال در جامعه اسلامى هم كفايت مى‌كند. همان‌طور كه ممكن است كسى كه براى اولين بار كلمه بسيجى را به كار مى‌برد، با توجه به آنچه در جامعه مى‌بيند، اين لفظ را در معناى جديد استعمال كند. بنابراين آنچه مرحوم آخوند فرمود كه «ما وضع تعيّنى در خصوص لسان شارع را قبول نداريم»، حرف صحيحى است ولى ما مى‌گوييم: چنين چيزى لازم نيست بلكه حصول وضع تعيّنى در لسان جامعه اسلامى، براى ثبوت حقيقت شرعيه كفايت مى‌كند، و همان ثمره‌اى كه در بحث حقيقت شرعيه گفتيم برآن مترتب مى‌شود. اللّهم وفّقنا لما تحبّ و ترضى الحمد للَّه ربّ العالمين‌ بهار 1374