مثالى براى تقريب كلام مرحوم آخوند: در مورد نام‌گذارى فرزند، گاهى انسان پس از مشورت با ديگران و تصميم‌گيرى- مثلًا- مى‌گويد: «نام اين فرزند را على گذاشتم».

ولى گاهى مى‌خواهد ديگران را در مقابل يك عمل انجام شده قرار دهد به‌همين‌جهت با خود فكر مى‌كند و تصميم‌گيرى مى‌كند بعد- مثلًا- مى‌آيد به همسرش مى‌گويد: «على را بياور من ببينم». در اينجا قبلًا هيچ‌گونه وضع و جعلى صورت نگرفته و با نفس همين استعمال، وضع درست مى‌شود، به عبارت ديگر: استعمال، محقِّق وضع است. قرينه نيز همراه آن است. وقتى مى‌گويد: «بياور او را ببينم»، معلوم مى‌شود همان بچه را مى‌گويد.

بررسى كلام مرحوم آخوند:

با توجه به نكاتى كه در ابتداى بحث حقيقت شرعيه مطرح كرديم راه براى اين حرف مرحوم آخوند بسته مى‌شود ولى ما در اينجا با قطع‌نظر از آن نكات به بررسى كلام مرحوم آخوند مى‌پردازيم:

اشكال محقّق نائينى رحمه الله بر مرحوم آخوند:

در استعمالى كه مرحوم آخوند مطرح كرد دو جهت وجود دارد: 1- اين استعمال- مثل ساير استعمالات- استعمالِ لفظ در معناست. 2- با اين استعمال، وضعْ تحقّق پيدا مى‌كند و به عبارت ديگر: عُلقه وضعيه بين لفظ و معنا، مى‌خواهد با اين استعمال، تحقّق پيدا كند. محقّق نائينى مى‌فرمايد: اين دو جهت، با يكديگر قابل جمع نيستند و در يك استعمال، نمى‌توانند هر دو تحقّق پيدا كنند. زيرا در جهت اوّل- كه اين استعمال با ساير