نام کتاب : اعتبار زيارت عاشورا نویسنده : كريمى، حسين جلد : 1 صفحه : 8
سخنى
پيرامون لعن
روشن
است توحيد خالص، مقرون به محبّت خداوند و برائت از هر چيزى است كه به عنوان باطل و
دشمن حقّ شناخته مىشود، از متون قرآنى و روايى كاملًا استفاده مىشود كه راه
رسيدن به محبّت خدا، داشتن محبّت انبيا و اولياى اوست، بلكه بدون آن هرگز محبّت
خدا امكانپذير نمىباشد. زائر با اظهار دوستى و موالات نسبت به انبيا و ائمه
معصومين (ع) و نيز تنفّر و بىزارى از دشمنان آنان، خود را به خداوند متعال نزديك
مىسازد. ترديدى نيست كه فهم درست حقيقت زيارت آنگاه ميسّر خواهد بود كه معنا و
حقيقت امامت را درك كرده باشيم. مىتوان گفت زائر به هنگام زيارت، خود را در محضر
آن معصوم مىبيند و او را آگاه بر باطن و درون خود مىيابد: «وأعلم أنّ رسولك وخلفائك أحياء عندك يرزقون يرون مقامي ويسمعون
كلامي ويردّون سلامي». گويا زائر حضورى چهره به
چهره با شخصيتى كه او را زيارت مىكند، دارد؛ و معتقد است كه او از اين جهت كه از
برترين بندگان صالح خدا است، مىتواند بين او و خدا وسيله باشد و به آيه شريفه وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الوسيلة[1] عمل مىنمايد.
در
ميان زيارتهاى ائمه طاهرين (ع)، زيارت معروف عاشورا، علاوه بر آنكه
به
تصريح برخى از بزرگان مانند مرحوم حاجى نورى عنوان حديث قدسى دارد، از ويژگىهاى
خاصى برخوردار است؛ مضامين بسيار مهم و ظلمستيز آن، مسؤوليت در برابر احياى دين و
مقابله با بدعتگزاران در دين و نيز عظمت مصيبت روز عاشورا،- به