(1) اجازه روايى براى بررسى سند

شكى نيست كه كتاب‌هاى روايى به ويژه كتب اربعه) كافى، من لا يحضره الفقيه، تهذيب و استبصار) و امثال كتاب عيون الأخبار وجود خارجى آن و استناد به مؤلفان آن به تواتر ثابت است، هم‌چنان كه وجود خارجى اصول چهارصد گانه و انتساب به گردآورندگان آن براى امثال مؤلفان كتب اربعه به تواتر ثابت بوده است بنابراين ذكر سند براى انتساب به مؤلف نيست و بر فرض اگر سند روايتى ذكر نشده باشد يا اين‌كه سند آن ضعيف باشد، ضعف سند و ارسال، اصل استناد كتاب به مؤلف را از دست نخواهد داد ولى اين امر نسبت به آحاد روايات اين كتاب‌ها اثبات‌

تواتر نمى‌كند و در اين جهت بررسى سند و يا قرائن معتبر راه‌گشا خواهد بود.

بدين‌ترتيب، در اصل استناد به مؤلف اجازه روايى لازم نيست و اجازاتى كه امروزه متداول است، به گفته بعضى از بزرگان براى تبرّك و تيمن مى‌باشد. ولى اين امر ناتمام است زيرا اجازه روايى علاوه بر تبرك، شايستگى لازم را در نقل احاديث اثبات مى‌كند، نظير اجازه اجتهاد كه صلاحيت لازم را در استنباط احكام اثبات مى‌نمايد.

مرحوم آيت الله حائرى بارها مى‌فرمود كسانى كه صلاحيت علمى و عملى ندارند نبايد منبر روند، زيرا شايستگى فهم اخبار و رفع تعارض را ندارند، مگر آن‌كه از روى كتاب مورد قبول بخوانند. به اميد روزى كه هركس در محدوده صلاحيت خود عمل نمايد.