دفن مى‌گردد، ولى مرد نبايد بيش از حقوين دفن شود؛ يعنى وسط مرأة بالاتر از حقوين است و لذا، احتمال اوّل در روايت ابوبصير از بين مى‌رود؛ زيرا، اگر ملاك وسط اندام باشد، همان حقوين خواهد بود؛ و اين مخالف با روايت است؛ زيرا، مقابله‌ى بين مرد و زن در روايت اقتضا مى‌كند كه وسط زن غير از حقوين او باشد. بنابراين، احتمال اوّل در روايت قبل ساقط مى‌شود و وسط او موضعى بالاتر از حقوين خواهد بود.

آيا مقصود از وسطى كه بالاى حقوين است، سينه و صدر است، همان‌گونه كه محقّق رحمه الله در كتاب‌ شرايع‌ فرموده: «المرأة إلى صدرها» [1] و يا مقصود از آن فوق حقوين و پايين‌تر از سينه است كه امام راحل رحمه الله در تحرير الوسيله‌ فرموده: «والمرأة إلى وسطها فوق الحقوة تحت الصدر»؟ روايت از اين نظر ابهام دارد، و در روايت سوم دقّت كنيم:

صحيحة أبي مريم: ... ثمّ أمر بها بعد ذلك فحفر لها حفيرة في الرحبة وخاط عليها ثوباً جديداً وأدخلها الحفيرة إلى الحقو وموضع الثديين. [2] اين روايت به دو صورت نقل شده است: يكى همان نقل صاحب وسائل رحمه الله كه در من لا يحضره القيه‌ [3] نيز همين گونه است؛ و ديگرى نقل محدّث كاشانى رحمه الله در كتاب‌ وافى‌- كتاب منضبطى بوده و ايشان به نقل روايات با كمال دقّت پرداخته است- دارد: «أدخلها الحفيرة إلى الحقو دون موضع الثديين»؛ صاحب جواهر رحمه الله نيز روايت را موافق با وافى‌ نقل مى‌كند. [4] در اين روايت بايد مرتكب يك خلاف ظاهر شد؛ زيرا، هريك از «موضع الثديين» و يا «دون موضع الثديين» با حقوين نمى‌سازد. چرا كه بين حقو و موضع ثديين فاصله‌ى زيادى هست؛ زيرا، «حقو» عبارت از خاصره و لگن خاصره است- همان مقدارى كه با ازار پوشيده مى‌شود.- از اين رو، بايد مسامحه‌اى در نقل باشد. اگر دون موضع الثديين باشد، تسامحش كمتر است.

[1]. شرايع الاسلام، ج 4، ص 938.

[2]. وسائل الشيعة، ج 18، ص 380، باب 16 از ابواب حدّ زنا، ح 5.

[3]. من لايحضره الفقيه، ج 4، ص 28.

[4]. جواهر الكلام، ج 41، ص 347.