افراد حيوان در بين افراد جسم نامى.

اندراج را براى تجسم به صورت دواير متداخل نشان مى‌دهند:

«و نه هرچه اضافى برو صادق است، حقيقى برو صادق است، چه اضافى بر كليات مى‌شايد كه صادق شود چون حيوان كه جزوى اضافى است به سبب اندراج او در تحت جسم نامى» (درّة التاج، 27).

اندر رسيدن‌

تصور كردن.

«دانستن دوگونه است: يكى اندر رسيدن كه به تازى تصور خوانند. چنانكه اگر كسى گويد پرى و مردم تو اندريابى و تصور كنى» (درّة التاج، 2). «اگر ما را دانسته نباشد كه مردم چه بود و كسى ما را باز نمايد و گويد مردم جانورى بود گويا بايد كه ما نخست دانسته باشيم معنى جانور و معنى گويا و اندر رسيده باشيم به ايشان. پس آنگاه آنچه ندانسته باشيم از معنى مردم بدانيم» (دانشنامه، 8). «اندر رسيدن را و تصور كردن را راه حد است و رسم» (دانشنامه، 59).

انديشه‌

(- فكر، رويّت)

«و هرچه تصور وى يا تصديق به وى به انديشه بجاى بايد آوردن، پيش از وى بايد كه چيزى ديگر دانسته باشيم تا نادانسته را به وى بدانيم» (دانشنامه، 7).

إنشائى‌

مركّب تامّى كه قابل تصديق و تكذيب نباشد. مانند «آيا اين نوع قارچ سمى است؟»، «بگوى»، «مگوى» و آن استفهام و امر و نهى و التماس و دعا و تمنّى و ترجّى و تعجب و قسم و ندا ... را شامل مى‌شود (-/ اخبارى، خبرى)

«و بدان كه مركب تام باشد، اگر افادت نسبتى كند كه يصحّ السّكوت عليه، و آن را جمله و كلام خوانند، و ناقص باشد اگر افادت چنين نسبتى نكند. و اول را خبر و قضيه و قول جازم خوانند اگر محتمل صدق و كذب باشد، و انشائى اگر محتمل‌