(وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة وَمِنْ رباطِ الخَيل تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوّ اللّه وَعَدُوّكُمْ).[1]

«در برابر دشمنان آنچه توانايى داريد از نيرو آماده سازيد و همچنين اسبهاى ورزيده تا به وسيله آن دشمن خدا و دشمن خويش را بترسانيد».

در اين آيه دو دستور وارد شده است كه يكى از آن دو، جنبه خصوصى، و ديگرى جنبه عمومى دارد:

1. دستور عمومى: (وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة): «تا مى توانيد نيرو تهيه كنيد».

2. دستور خصوصى: ( وَمِنْ رباطِ الخَيل) :«اسبهاى ورزيده براى ميدان نبرد».

بنابراين ساختن يا خريدن ادوات جنگى پيشرفته روز، پاسخ به مفاد دستور نخست: لزوم تهيه نيروست، و در نتيجه تجهيز ارتش با سلاحهاى روز، در فرمان :(وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة) داخل مى باشد. بر پايه اين آيه ما بالا بردن قدرت رزمى را به شرع نسبت مى دهيم، و اين كار، مصداق «بدعت» نخواهد بود. زيرا درست است كه از اين گونه ادوات جنگى در شرع به طور خاص، ذكرى به ميان نيامده ولى فرمان مذكور در بخش نخست آيه، كسب اين گونه ادوات را دربرمى گيرد، ووجود يك چنين اصل كلى، در اثبات مشروعيت آن كافى است.

3. رواج در ميان مردم

شرط سوم در تحقق عنوان «بدعت» اين است كه چنين امر نوظهورى را