ما به همين سه تعريف بسنده كرده و از ذكر ديگر تعريف ها كه تفاوت چندانى با تعاريف فوق ندارند، مى گذريم.

بنابر تعريف هاى فوق، «بدعت» داراى عناصرى سه گانه است كه «بدعت» را از «سنت» جدا مى سازد:

1. تصرف در دين

تصرف در دين، افزودن چيزى بر دين يا كاستن چيزى از آن است و به عبارت ديگر هر نوع تصرفى است كه دين را نشانه گيرد و در آن دگرگونى ايجاد كند و عامل اين تصرف نيز، عمل خود را به خدا و پيغمبر نسبت دهد. ولى آن نوآورى هايى كه دين را نشانه نگيرد بلكه حالت پاسخگويى به روح تنوّع خواهى و نوآورى انسان باشد، بدعت نخواهد بود. البته ممكن است جايز نباشد ولى در عين حال اصطلاحاً «بدعت» ناميده نمى شود.

از اين بيان نتيجه مى گيريم كه يك قسمت از كارهاى ما را، اعم از جايز و حرام، نمى توان، اصطلاح «بدعت» بر آنها گذارد; مانند: فوتبال و بسكتبال وواليبال و امثال آنها . اين گونه پديده هاى نو در زندگى، كه آن هم به صورتى است فراگير، چون جنبه تصرف در دين را ندارد، بدعت اصطلاحى نخواهد بود.

امروزه در ميان غربزدگان، آميزش و اختلاط زنان و مردان يك رسم عادى و معمولى تلقى مى شود، ولى چون اين عملِ هوسناك را به خدا و پيامبر نسبت نمى دهند، بدعت به آن گفته نمى شود، هر چند از نظر قانون اسلام، حرام است.

نتيجه مى گيريم كه در بدعت، «تصرف در دين» نهفته است: بر اين