در اينجا پاسخ يك سؤال باقى است و آن اينكه: اگر تقنين و تشريع حقى است مختص خداوند; در اين صورت، قوّه مقنّنه در كشور كه تجليگاه آن مجلس شوراى اسلامى است چه نقشى ايفا مى كند؟

پاسخ اين است كه كار نمايندگان مجلس ـ در چهارچوب اصول و قوانين كلى اسلام ـ برنامه ريزى است نه جعل قانون در برابر قوانين خدا .هيچ كشورى، هر چند هم قانون مترقى داشته باشد، از برنامه ريزى بى نياز نيست و در حقيقت قوانين مجلس، راهكارهاى اجراى قوانين اسلام، و تطبيق آن بر جزئيات و زندگى انسان، را تعيين مى كند.

تصرف در تشريع الهى يا «بدعت در دين»

همان طور كه وضع قانون، مختص خداست وكسى حق ندارد براى فرد يا جامعه قانون وضع كند، همچنين هيچ كسى حق ندارد در قوانين مصوّب الهى كه از طريق وحى الهى به مردم مى رسد دخل و تصرف كند. تصرف در قانون الهى ـ خواه به صورت افزايش باشد و خواه به صورت كاهش ـ «بدعت» ناميده مى شود، و انسان بدعت گذار از توحيد در تشريع كه فوقاً از آن سخن گفتيم، روى گردان است.

به علت مفاسدى كه دخل و تصرف در قوانين الهى دربر، دارد «بدعت » از گناهان كبيره به شمار مى رود و هدف از مقاله حاضر ارائه تعريفى دقيق از معنى بدعت است كه يكى از موضوعات اساسى در سلسله بحثهاى آينده ماست.

«بدعت» در لغت، به معنى عمل بى سابقه است. هر كار نويى كه