شفاعت هيچ شفيعى بدون اذن او پذيرفته نمى شود:

(مَنْ ذَا الَّذِى يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ) .[1]

«چه كسى بدون اذن او شفاعت مى كند؟!».

اين حقيقت از آيات ديگر قرآن نيز استفاده مى شود.[2]

3. مصادر افعال الهى

اين نوع انديشه ها در ميان بت پرستان عصر رسالت، انديشه نوظهورى نبوده، بلكه ريشه در تاريخ كهن بت پرستى داشته است، چنانكه از گفتگوى ابراهيم خليل (عليه السلام)با مشركان عصر خود اين مطلب كاملاً ثابت مى شود. وى خداى خود را چنين توصيف مى كند:

(الّذى خلقنى فَهُو يَهْدين* وَالَّذى هُوَ يُطْعِمُنى وَيَسْقين*وَإِذا مَرضتُ فَهُوَ يَشْفين* وَالَّذِى يُميتنى وَيُحْيين* وَالَّذى اطمع أنْ يغفر لى خطيئتى يوم الدين) .[3]

«آن كس كه مرا آفريده هم او نيز هدايتم مى كند، و آن كسى كه به من غذا و آب مى دهد آنگاه كه بيمار مى شوم مرا شفا مى بخشد، و آن كسى كه مرا مى ميراند و زنده مى كند، اميد دارم كه در روز جزا گناهم را ببخشد».

در اين آيات ابراهيم خليل، قهرمان توحيد، افعالى، مانند: هدايت، روزى دادن، شفا بخشيدن و ميراندن و زنده كردن، و بخشودن گناه را به