پرتو توجه آنها، انسان عزيز و پيروز مى شود. قرآن مجيد، عقيده موحّدان و مشركان را درباره منشأ عزت و نصرت چنين نقل مى كند:

1. موحّد، عزّت را در دست خدا مى داند و منطق او (فللّه العزّة جميعاً)[1] ( شكوه و عزت تماماً مخصوص خداست)، مى باشد.

امّا ،مشرك، عزت خود را در دست بتها مى بيند:(واتّخَذُوا مِنْ دُونِ اللّه آلِهَةً ليَكُونُوا لَهُمْ عِزّاً) [2]: «وآنان غير از خدا معبودانى برمى گزيدند تا مايه عزتشان باشد».

2. به اعتقاد انسان موحد، پيروزى و يارى بدست خداوند است و اين آيه شريفه همواره ورد زبان اوست كه:

(وَمَا النَّصْرُ إِلاّ مِنْ عِنْدِ اللّه العَزيز الحَكيم) .[3]

«پيروزى جز از جانب خداوند تواناى حكيم حاصل نمى شود».

اما انسانهاى مشرك بر اين باورند كه امداد و پيروزى به دست خدايان ساختگى است:

(واتخذوا مِنْ دُونِ اللّه آلهة لعلّهم يُنْصرُون) .[4]

2. مالكان مقام شفاعت

مشركان عصر رسالت، بتها را داراى مقام شفاعت دانسته، و معتقد بودند كه شفاعت آنان بدون هيچ نوع قيد و شرطى پذيرفته مى شود، پس مهم اين است كه آنها را بپرستيم تا ما را به خدا نزديك سازند.

قرآن در ردّ اين انديشه، متذكر مى شود كه: