در پاسخ به طور اجمال مى گوييم:شناخت خدا و صفات جلال و جمال او، و سپس آراستن روح و روان به اين صفات ـ كه همان فضايل و سجاياى والاى اخلاقى بوده و كمال انسان در آن نهفته است ـ ترسيم گر هدف خلقت او مى باشد.

زيرا معرفت خدا (در حد امكان) نوعى برقرارى ارتباط با كانون كمال است، همچنانكه آراستن نفس به فضايل، جلوگاه انسانيت و نشانه دستيابى او به قله كمال ممكن است.

انسان براى تحصيل كمال، ابزارهايى در اختيار دارد كه مى تواند از آنها بهره بگيرد، به اين ابزارها اشاره مى كنيم:

الف. پرورش احساسات پاك درونى

حس خداجويى و گرايش به فضايل و انزجار از رذايل، به صورت نهادينه تار و پود وجود انسان را فرا گرفته، و پيوسته به كفه معنويت سنگينى مى بخشد، و دانشهاى روز، از وجود گرايش هايى به نام «حس مذهبى» كه پديد آورنده توجه به ماوراى طبيعت است، و «حس نيكى» كه سرچشمه اخلاق مى باشد، گزارش مى دهند. در حقيقت، اين گرايشهاى پاك، نخستين سرمايه انسان است كه با پرورش آنها، به سوى كمال گام برمى دارد و با سركوب آنها، از حركت به قلّه كمال، باز مى ماند.

ب. عقل و خرد

عقل و خرد چراغ فروزانى است كه مسير كمال را روشن مى سازد و با بهره گيرى از روشن گرى عقل، مى توان بخشى از مسير كمال را يافت و پيمود.