گريه بر فراق عزيزان[1]

حزن و اندوه به هنگام از دست دادن دوستان و بستگان، امريست كه فطرت انسانى بر آن سرشته شده است. وقتى كسى گرفتار مصيبت فقدان عزيز وجگرگوشه اى از دوستان و آشنايان خود مى شود، اندوه او را فرا مى گيرد و بى اختيار اشك از گونه هايش جارى مى شود. تا كنون مشاهده نشده است كه كسى منكر اين حقيقت باشد و به طور جدى و واقعى آن را انكار كند. پر واضح است كه اسلام دينى فطرى است و بدون مخالفت با فطرت انسانى ـمطابق اقتضائات آن ـ برنامه هاى خود را تنظيم نموده است:

(فَاَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرتَ اللّهِ الَّتِى فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها).[2]

«پس روى خود را متوجه آيين خالص پروردگار كن! اين فطرتى است كه خداوندانسانها را بر آن آفريده است».

هرگز ممكن نيست كه دينى جهانى، گريه و اندوه را در ازدست دادن دوستان و عزيزان، تا وقتى كه موجب خشم و غضب خداوند نشده است، تحريم كند.