ب. انگيزه دوم، ابراز فضيلت و منزلت موجودى باشد كه به آن قسم ياد شده است،گويى آنچنان در نزد خداوند، عزيز وگرامى است كه خدا به آن سوگند ياد مى كند و ـ لذا ـ به جان پيامبر سوگند ياد مى كند و مى فرمايد:

(لَعَمْرك إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتهِمْ يَعْمَهُونَ) .

«اى پيامبر، به جان تو سوگند، كه آنها در مستى شهوات خود سرگردانند».

2.قرآن اسوه و الگو است

قرآن، كتاب هدايت و الگو بوده، و ورود سوگند به غير خدا در اين كتاب، نشانه آن است كه اين نوع سوگندها شرك و بدعت و ياحرام و ممنوع نيست. ضمناً اگر اين گونه سوگند خوردن، به خدا اختصاص داشت و ديگران در آن سهم و حقّى نداشتند شايسته بود در قرآن يا در سخنان پيامبر، از آن به طور صريح ياد شود.

قرآن «تكبّر » را از صفات خدا مى داند[1]، ولى عقل و خرد و همچنين روايات، حاكى آن است كه صفتِ كبريايى، از آنِ خداست كه كمال و جمال خودجوش دارد، نه غير او كه ذاتاً فاقد هر نوع كمال بوده و هرچه دارد از خدا گرفته است.

وجود قريب چهل سوگند به غير خدا در قرآن، نشانه آن است كه چنين كارى اگر كار زيبا هم نباشد، جزء امور نازيبا نيز به شمار نمى رود و اگر چنين سوگندى شرك باشد، مفاد آن اين است كه خدايى كه ما را از هر نوع شرك نهى مى كند خود مرتكب آن گرديده است! از اين بيان روشن مى شود كه از نظر