و پس از درود و سلام و درود بر آن حضرت، رو به درگاه الهى كرد و از خداوند امورى را درخواست كرد كه در آن زيارت نامه وارد شده است. وى در پايان دعا چنين گفت:

«اللّهمّ استجب دعائي، واقبل ثنائي، واجمع بيني و بين أوليائي، بحقّ محمّد وعلي وفاطمة والحسن والحسين».[1]

«پروردگارا دعاى مرا مستجاب كن، ستايش مرا بپذير، ميان من و اوليايم جمع بفرما، به حقّ محمد وعلى و فاطمه وحسن وحسين».

اين نوع سوگندها، در دعاهايى كه از اميرمؤمنان و فرزندان گراميش (عليهم السلام)وارد شده فراوان است و نيازى به آوردن نمونه هاى بيشتر نيست.

با دلايل جواز اين گونه درخواست ها و سوگندها آشنا شديم. اكنون به نقد دلائل كسانى كه اين نوع درخواست ها را تحريم مى كنند، مى پردازيم:

هيچ مخلوقى بر خالق حقى ندارد

مى گويند: سؤال از خدا به حقِّ مخلوق، جايز نيست. زيرا هيچ مخلوقى بر گردن خدا حقّى ندارد.[2]

پاسخ:

به اين استدلال ، از دو راه مى توان پاسخ گفت:

راه نخست، اين است كه آيات و روايات متعدد، حاكى است كه بندگان خدا، بر خالق خويش حقّى دارند. به بخشى از آنها اشاره مى كنيم: