سوگند دادن خدا،

به حقّ بندگان برگزيده او

قرآن كريم گروهى را كه از خدا طلب آمرزش مى كنند به عنوان هاى: «صابران»، «صادقان» ، «قانتان»، «منفقان» و «مستغفران در سحرگاهان» ياد مى كند:

(...وَالصّابِرينَ وَالصّادِقينَ وَالْقانِتينَ وَالْمُنْفِقينَ وَالْمُسْتَغْفِرينَ بِالأَسْحار).[1]

(«آنان كه مى گويند پروردگارا گناهان ما را ببخش و ما را از عذاب آتش نگاه دار عبارتند از): شكيبايان و راستگويان و فرمانبرداران وانفاق كنندگان و آمرزش خواهان در سحرگاهان».

هرگاه، كسى كه در نيمه شب برخيزد و نافله شب را بگزارد و با چشمان اشكبار به درگاه الهى بنالد و بگويد:«اللّهمّ إنّي أسألك بحقّ المستغفرين بالأسحار اغفر لي ذنوبي»:(خدايا تو را سوگند مى دهم به حقّ آمرزش طلبان در سحرگاهان، گناه مرا ببخش) آيا به پرستش غير خدا روى آورده، و يا كارى حرام انجام داده است؟!

سوگند دادن خداوند به مقام و منزلت انسانهاى موحّد كه غرق در توحيدند، چگونه مى تواند پرستش غير خدا باشد؟ ما در بحثهاى گذشته، معيار پرستش را روشن ساختيم و گفتيم: معيار عبادت و پرستش، اين است كه انسان در مقابل موجودى خضوع كند كه او را خدا بداند و يا منشأ كارهاى